Σε όλα τα πράγματα, αργά ή γρήγορα, φτάνει η στιγμή που πρέπει κανείς, να πάρει την δύσκολη απόφαση να προχωρήσει παρακάτω. Έτσι και για μένα... μετά από 4 χρόνια απασχόλησης στα τμήματα της Άμιλλα και 3,5 σεζόν στην τεχνική καθοδήγηση του γυναικείου τμήματος της ομάδας, ήρθε η δύσκολη ώρα του αποχαιρετισμού.
Από την πρώτη στιγμή που μου δόθηκε η δυνατότητα να μπω στο γυναικείο μπάσκετ, το είδα σαν πρόκληση, παρά τις αντίξοες συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε αυτό. Ξεκίνησα στα τμήματα υποδομής της Άμιλλας τον Σεπτέμβριο του 2008 και ανέλαβα την ομάδα των γυναικών στις 21 Ιανουαρίου του 2009... με την ομάδα να βρίσκεται στην προτελευταία θέση της βαθμολογίας στην Β' ΕΣΚΑ, 11 αγωνιστικές πριν την λήξη του πρωταθλήματος. Στην πρώτη μου προπόνηση αντίκρισα 4 κοπέλες από τις συνολικά 7-8 που αποτελούσαν την ομάδα της χρονιάς εκείνης, εικόνα απογοητευτική. Η ομάδα παρόλα αυτά πάλεψε, είχε ατυχίες με τραυματισμούς, τελικά όμως δεν κατάφερε να παραμείνει στην κατηγορία και υποβιβάστηκε τελευταία.
Θα μπορούσα να σταματήσω, μιας και έβλεπα πως δεν υπήρχε μεγάλη διάθεση από την διοίκηση για να ανακάμψει η ομάδα, παρόλα αυτά, πίστεψα στα κορίτσια και το έβαλα σκοπό μου η ομάδα να επιστρέψει εκεί που ήταν και γιατί όχι να πετύχει καλύτερα πράγματα. Στις 3 επόμενες σεζόν, η ομάδα πέτυχε αρχικά την άνοδό της και πάλι στην Β' κατηγορία, στην συνέχεια πέτυχε την παραμονή της στην Β' κατηγορία σχετικά άνετα και φέτος, στην καλύτερη σεζόν όσο καιρό προπονούσα την ομάδα, καταφέραμε μέχρι το τέλος να διεκδικούμε την είσοδό μας στα play-off για την άνοδο στην Α' κατηγορία.
Αρωγός στη προσπάθειά μου ήταν πάντα και μονάχα τα κορίτσια με τα οποία συνεργάστηκα όλα αυτά τα χρόνια. Πάντα μου έδιναν το κάτι παραπάνω, παρά τους τραυματισμούς τους, τις ατυχίες και τις στραβοτιμονιές, με αποτέλεσμα όλα να έχουν ένα νόημα και η ομάδα να έχει συνεχόμενη ανοδική πορεία. Αποτέλεσμα της δουλειά αυτής ήταν ενώ όταν ξεκίνησα στην ομάδα, να δω στην πρώτη μου προπόνηση μόνο 4 κοπέλες... μέσα στην τρέχουσα σεζόν να κάνω προπόνηση με 16 και 18 άτομα.
Τα κορίτσια γνωρίζουν πόσο πολύ προσπάθησα για εκείνες. Δεν έχω παράπονο από την προσπάθειά τους, τον αγώνα τους και από όσα πετύχαμε μαζί. Τις υπεραγαπώ όλες, και ας έχω τσακωθεί σχεδόν με όλες... προσπάθησαν να μου δώσουν το 100% και τις ευχαριστώ για αυτό. Λυπάμαι πολύ αν τις πλήγωσα, αν τις στεναχώρησα, αν τους δημιούργησα οποιοδήποτε πρόβλημα… δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Σκοπός μου πάντα ήταν το καλό της ομάδας και η ατομική βελτίωση της κάθε αθλήτριας ξεχωριστά.
Απούσα σε όλη αυτήν την πορεία, η διοίκηση της ομάδας, που δεν έδωσε ποτέ στα κορίτσια την προσοχή που τους άξιζε, παρά το γεγονός πως τα 3 τελευταία χρόνια συνιστά το ποιο πετυχημένο τμήμα του συλλόγου. Δεν υπήρξε ποτέ καμία παροχή προς τα κορίτσια, καμία συμπαράσταση, καμία ενίσχυση. Ποτέ στις 3,5 σεζόν που είμαι στην ομάδα, η διοίκηση δεν πραγματοποίησε έστω και μία μεταγραφή για την ενίσχυση του τμήματος. Αντιθέτως φρόντιζε για την αποδυνάμωση της ομάδας παραχωρώντας νεαρές αθλήτριες στον Γ.Σ. Περιστερίου, είτε πουλώντας αθλήτριες που προέρχονταν από τα σπλάχνα της ομάδας και ανήκαν στο σωματείο (Μπαλτά-Ελληνικό, Δραγωνέα-Τερψιθέα), με σκοπό την ενίσχυση του αντρικού τμήματος.
Μου πήρε περίπου 3 χρόνια να καταλάβω πως αυτή η διαφορά φιλοσοφίας δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ(χαρακτηριστικά... πάντα άκουγα ότι το αντρικό είναι η βιτρίνα του σωματείου), με αποτέλεσμα να μην μπορώ πλέον να δεχτώ να συνεχίσω κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Οι υποδομές της ομάδας στα κορίτσια είναι ανύπαρκτες, με αποτέλεσμα η ομάδα να δυσκολεύεται κάθε χρόνο στον καταρτισμό ομάδας κορασίδων. Μία ομάδα κορασίδων που πριν μία δεκαετία πρωταγωνιστούσε στα πρωταθλήματα της ΕΣΚΑ!!
Σε όλα αυτά να προσθέσω την οικονομική ασυνέπεια της διοίκησης εδώ και 3 χρόνια στο πρόσωπό μου, που πλέον δεν μου επιτρέπει να ελπίζω σε καλύτερες μέρες, παρά τις διαβεβαιώσεις και τις υποσχέσεις που πήρα στην αρχή της περιόδου.
Όλα αυτά λοιπόν με ώθησαν στην δύσκολη απόφαση να μην συνεχίσω.
Θέλω να ευχαριστήσω προσωπικά κάποια κορίτσια που με ακολούθησαν από την πρώτη στιγμή και πίστεψαν μαζί με μένα στις δυνατότητες της ομάδας αυτής. Την Αλεξάνδρα την Τουρκαμπή... την αρχηγό της ομάδας, την Κατερίνα την Αυγέρη, την Σταυρούλα την Τζώρτζη, την Τούλα την Γουναρά, την Γεωργία την Σταυροπούλου και την Λίνα την Πλεμμένου. Τα κορίτσια αυτά είναι μαζί μου και τις 3 τελευταίες σεζόν και παρά τα όσα περάσαμε μαζί, καλά και άσχημα, επέλεξαν να δουλέψουν μαζί μου και ξέρω πως αν επέλεγα να μείνω και ακόμα μία σεζόν, πάλι μαζί μου θα ήταν.
Επίσης θέλω να ευχαριστήσω όσα κορίτσια δούλεψαν μαζί μου μία ή δύο σεζόν και μετά αποφάσισαν να ακολουθήσουν διαφορετικούς δρόμους ή βρέθηκαν μαζί μου τις 2 τελευταίες σεζόν, όπως την Γεωργία την Δάβαρη, την Ρία την Παππά, την Νόνη την Μουρτετζίκογλου, την Ισμήνη την Στρατικοπούλου και την Ασημίνα την Λαμπροπούλου. Ακόμα μαζί μου βρέθηκαν την τελευταία σεζόν και δούλεψαν σκληρά η Ροζαλία η Ξυράφη και η Μαρίνα η Καούνη. Όλα αυτά τα χρόνια με μεγαλύτερη η μικρότερη συνεισφορά πέρασαν από την ομάδα ακόμα οι... Κατερίνα Μυλωνά, Γεωργία Κερπέ, Κωνσταντίνα Κάργα, Ειρήνη Βοζίκη, Ευαγγελία Καφούρου, Λίτσα Ντόντη. Τέλος θέλω να ευχαριστήσω όλες τις "μικρές" της ομάδας που με εμπιστεύτηκαν να τις εντάξω στο γυναικείο τμήμα, όπως η Μαρία η Καρούση, η Λαμπρινή η Πέτσα και η Σοφία η Τσεκουρλούκη.
Κορίτσια σας ευχαριστώ όλες από τα βάθη της καρδιά μου για όλα όσα δώσατε, για την αγάπη σας στο μπάσκετ!!! Δίνετε νόημα στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, τον ρομαντισμό και τις αξίες του αθλητισμού!! Μην αφήσετε κανέναν να σας πείσει για το αντίθετο.
Τέλος θέλω να ευχαριστήσω όλους τους φίλους μου που στάθηκαν δίπλα στην ομάδα όλα αυτά τα χρόνια, διέθεσαν προσωπικό χρόνο αφιλοκερδώς και βοήθησαν στο όλο εγχείρημα.
Τον Αντώνη τον Δημόπουλο που καθόταν πάντα δίπλα μου στον πάγκο και πάντα προσπαθούσε να με στηρίζει σε όμορφες ή δύσκολες στιγμές.
Τον Γιάννη τον Μονογυιό που πάντα μας βοηθούσε στην έναρξη της προετοιμασίας μας ως ο γυμναστής της ομάδας μας, ενώ όποτε υπήρχε ανάγκη να μας βοηθήσει το έκανε δίχως δεύτερη κουβέντα.
Τον Τάσο τον Παναγιωτόπουλο, βοηθό μου για μιάμιση σεζόν στην ομάδα!
Τον Δημήτρη τον Μονογυιό για την συμμετοχή του στα κοινά της ομάδας, για το γεγονός πως διετέλεσε ακούραστος καμεραμάν για τις προπονητικές μου ανάγκες, και για οτιδήποτε άλλο του ζητήθηκε!
Τον Δημήτρη τον Στέφα για τις υπηρεσίες φυσικοθεραπευτή που πρόσφερε στα κορίτσια της ομάδας την τρέχουσα περίοδο αφιλοκερδώς.
Τον Γιώργο τον Πιτσανόπουλο και το LOST CAFE, για την χορηγία που προσέφεραν στα κορίτσια, ώστε να είναι η ομάδα καλυμμένη σε όλα τα θέματα αθλητικού υλικού.
Σας ευχαριστώ όλους πολύ, χωρίς στην στήριξή σας, ίσως να μην τα είχαμε καταφέρει!!
Θέλω να πιστεύω πως με τα σωστά και τα λάθη μου, προσπάθησα για ένα καλύτερο αποτέλεσμα σε όλα τα επίπεδα. Εις το επανιδείν!!!
Με εκτίμηση,
Κώστας Περσίτσας
Υ.Γ. Από σήμερα το site αλλάζει όνομα και περιεχόμενο, καθώς αποτέλεσε αποκλειστικά δική μου πρωτοβουλία, με σκοπό να υπάρχει η φωνή των κοριτσιών στο διαδίκτυο και να υπάρχει ενημέρωση στα τεκταινόμενα της κατηγορίας. Από εδώ και πέρα το site θα ενημερώνεται για οτιδήποτε κρίνεται σκόπιμο και πιθανότατα θα με συντροφεύσει και στην επόμενη συνεργασία μου, όταν αυτή με το καλό έρθει.
